Më 15 korrik 1988, në kinema u shfaq filmi “Die Hard”, një thriller aksion që ndryshoi përgjithmonë mënyrën se si publiku e shikon këtë lloj filmash. Nën regjinë e John McTiernan, filmi solli diçka krejt të re: një hero që nuk është një superfuqi e paarritshme, por një njeri i thjeshtë, me të meta, i prekshëm dhe plot humor.
Historia e një polici “mesatar”
Në qendër të filmit është John McClane (Bruce Willis), një polic nga Nju Jorku që udhëton në Los Anxhelos për të shpëtuar martesën e tij me gruan, Holly Gennaro McClane (Bonnie Bedelia). Ajo punon si menaxhere në një kompani të fuqishme japoneze, Nakatomi, e vendosur në kullën moderne Nakatomi Plaza (në realitet, ndërtesa Fox Plaza).
Gjatë një feste të Krishtlindjes, ndërtesën marrin peng një grup terroristësh të armatosur, të udhëhequr nga Hans Gruber (Alan Rickman), një kriminel i ftohtë dhe elegant me plan për të vjedhur miliona dollarë të fshehura në kasafortën e korporatës. McClane, që në atë moment është në banjo dhe shmang pa u vënë re sulmin e parë, mbetet i vetmi që mund të ndihmojë pengjet.
Heroi i papritur
Para filmit Die Hard, heronjtë e filmave aksion në vitet tetëdhjetë ishin thuajse mbinjerëzorë dhe pothuajse të pakapshëm, si Sylvester Stallone si Rambo apo Arnold Schwarzenegger si Terminatori. McClane ishte krejt i kundërti: i djersitur, i gjakosur, nervoz, sarkastik, por jashtëzakonisht i zgjuar dhe i vendosur.
Bruce Willis, i njohur atëherë kryesisht si yll televiziv nga seriali Moonlighting, ishte një zgjedhje e papritur. Shumë fillimisht dyshonin në potencialin e tij, por pikërisht “mesi” i Willis-it fitoi zemrat e publikut.
Po aq i rëndësishëm sa McClane ishte Hans Gruber, i luajtur mjeshtërisht nga aktori britanik Alan Rickman, atëherë relativisht i panjohur për publikun e gjerë. Rickman me këtë rol krijoi arketipin e “antagonistit elegant” modern, i cili më pas shërbeu si model për shumë keqbërës në kinema.
Veprimi që dukej real
Regjia e John McTiernan ishte kyçe për suksesin e filmit. Në vend të skenave të rrjedhshme dhe të stilizuara, aksioni ishte i papërpunuar, kaotik dhe i paparashikueshëm. Lufta e McClane-it përmes xhamit, dhimbja nga plagët në këmbë, fjalët e tij të shpeshta të pista dhe përpjekjet për të komunikuar me policinë përmes radios, i dhanë filmit një ndjesi realizmi të rrallë.
Efektet speciale, atëherë kryesisht praktike, i dhanë peshë shtesë filmit. Shpërthimet, luftimet në tubat e ventilimit, rënia e Hans Gruber-it nga kati i lartë, të gjitha këto e bënë Die Hard, një film revolucionar.
Suksesi i madh dhe një epokë e re aksioni
Filmi u realizua me një buxhet prej rreth 28 milionë dollarësh dhe fitoi mbi 140 milionë dollarë në mbarë botën. U nominuar për katër çmime Oskar (për zë, efekte vizuale, montim zëri dhe montim), një arritje e rrallë për filmat aksion të kohës.
Pasoi me katër vazhdime, me nivele të ndryshme suksesi dhe cilësie. Megjithatë, filmi origjinal vazhdon të konsiderohet maja e padiskutueshme e serisë.
Përveç që përcaktoi estetikën e filmave aksion të fundviteve tetëdhjetë dhe nëntëdhjetë, Die Hard hapi dyert për heronjtë aksion që nuk janë “super-njerëz”, por njerëz të thjeshtë të futur në situata jashtëzakonshme.
